مدیریت مزارع پرورش ماهی

مدیران مزارع پرورش ماهی ، مسئول به حداکثر رساندن مقدار سود مزرعه هستند. معمولاً مدیران مزرعه کنترل چندانی بر روی عوامل اقتصادی ، نظیر قیمت ماهی و غذا ، ندارند و مدیران مزارع قفس علاوه بر آن مشکلی دیگر دارند. و آن این است که روی متغیرهای زیست محیطی نیز کنترل ندارند.

استراتژی های مدیریتی مزرعه قفس باید به گونه ای باشد که ضمن اینکه هزینه ها را کنترل می کند.  تلفات ماهیان پرورشی را کاهش و رشد آنها را افزایش دهد و این عمل به این معنی است که:

•  رها سازی با تراکمی متناسب با محل ، گونه و روش پرورشی انجام شود.
• غذا دهی با موثر ترین و بصرفه ترین روش انجام شود.
• بهترین کیفیت آب ممکن در داخل قفس ها تامین شود
•  بطور منظم ماهیان پرورشی از لحاظ علائم بیماری ، بررسی شود و ماهیان مریض درمان و تلفات جمع آوری می شوند.

 

 

حمل و نقل و رها سازی ماهیا ن

اگر چه می توان از قفس ها برای تولید بچه ماهی استفاده کرد(مثل خامه ماهی ، تیلاپیا و میگوی ببری) ولی معمولاً بچه ماهیان نورس را از مکان های روی خشکی یا از حیاط  وحش تهیه می کنند.

غالباً غذادهی ماهیان را چند ساعت قبل از حمل و نقل قطع می کنند تا آثار غذای هضم شده پاک شود. در نتیجه آلودگی وسیله حمل و نقل با فضولات و مواد حاصل از دفع فضولات به حداقل می رسد و مصرف اکسیژن کاهش می یابد. ماهیان زخمی یا ضعیف را جدا کرده و دور می اندازند و در صورت لزوم ، بچه ماهیان را در مقابل انگل های خارجی درمان می کنند.

 مراحل برداشت ، دستکاری ، بارگیری و حمل و نقل ، برای ماهیان بسیار شوک زا است و نه تنها باعث صدمات بدنی (مثل کنده شدن فلس) می شود بلکه باعث تغییر شیمیایی خون ، افزایش مصرف اکسیژن ، مشکلات تنظیم اسمزی و تشدید  آسیب پذیری در مقابل بیماری ها می شود.

حمل و نقل بعضی گونه ها  (مثل کپور نقره ای)  دشوار است. بنابراین دستکاری ماهیان را در هنگام حمل و نقل باید به حداقل رساند. تعداد کم ماهیان (چند هزار قطعه)  را می توان در ساعات کوتاه، با مشکلات کمتری به قفس منتقل کرد. می توان از کیسه های پلاستیکی استفاده کرد برای اینکار یک سوم کیسه را با آب و بقیه اش را با اکسیژن پر می کنند. و بعد درب آن را محکم می بندند. بجای این کار می توان از یک جعبه عایق شده مخصوص حمل و نقل استفاده کرد که چند هزار لیتر گنجایش دارد و قابل نصب روی تریلر یا کامیون است گوشه های تانک باید گرد باشد تا میزان صدمه به ماهیان کم شود و معمولاً تانکرهای حمل و نقل را به تجهیزان هوادهی و اکسیژن زنی مجهز به سرد کننده و هواده (یا اکسیژن ده ) شده اند استفاده می شود.

امروزه رایج است که ماهیان را در مخازن قایق ها حمل و نقل می کنند. در جنوب شرق آسیا ، پرورش دهندگان از قسمت هایی از قایق های ماهیگیری قدیمی که مختص نگهداری طعمه بود و با آب پر می شود برای حمل و نقل و رها سازی نوزادن ماهی هامور از سواحل چین تا هنگ کنگ استفاده می کنند. در نروژ برای حمل و نقل اسمولت های ماهی آزاد به مزارع دور دست. از قایق های مخزن دار که ویژه حمل و نقل ماهیان زنده (نظیر ماهی کار ) ساخته شده است استفاده می کنند . اما بخاطر رعایت مقررات حمل و نقل دریایی و بیماری قایق های ویژه ای طراحی شده (با طول 20تا 40 متر) که قادرند تا 50 تن ماهی زنده را حمل و نقل کنند.

اکثر آنها قادر  به گردش آب درا یا گردش مدار بسته هستند و دارای تجهیزات هوادهی یا اکسیژن زنی می باشند. در مواقعی که بایستی از مناطق با احتمال وجود بیماری های ناشناخته ، یا جایی که شرایط کیفی آب نامطلوب است. عبور کنند گردش بسته آب مناسب تر است به این ترتیب می توان اسمولت های را صدها کیلومتر حمل و نقل کرد. اما در سفرهای طولانی باید سرعت کم باشد. آب و هوای طوفانی دریا هم می تواند هنگام حمل و نقل بر روی ماهیان اثر شدیدی بگذارد و باعث تلفات زیاد شود.

از قفس های قابل یدک کشیدن برای انتقال ماهیان ، بویژه ماهیان جوان   (کاد، تون و غیره) صید شده بوسیله تور یا دام ، به محل قفس های پرورش بسیار استفاده می شود هزینه پایین ، کاهش شوک های وارده ناشی از بارگیری و تخلیه  از مزایای عمده آنهاست. اما باید با سرعت های کم (کمتر از یک نات)  حرکت کنند.

دما و شوری بالا ممکن است مشکلات حمل و نقل  را تشدید کند. توصیه می شود که در مناطق گرمسیر حمل و نقل در شب و در مخازن عایق شده انجام شود . اگر ماهیان در مسافت های طولانی حمل می شوند. مواد زائد متابولیکی سمی (مثل دی اکسید کربن ، آمونیاک) می توانند انباشته شوند و احتمال دارد تعداد باکتری ها به مرز بحرانی برسند. کاهش سرعت متابولیسم و بنابراین کاهش مصرف اکسیژن و تولید مواد زائد ، بوسیله ترکیبی از تعدیل نور و کاهش دما و همچنین جذب آمونیاک و دی اکسید کربن و کنترل رشد باکتریها از طریق اضافه کردن زئولیت طبیعی و یک بافر آنتی بیوتیک به داخل وسیله حمل و نقل از جمله اقدامات اصلاحی است که می توان برای کاهش تلفات هنگام حمل و نقل پیشنهاد کرد. اما عملی  بودن این روش ها در امر حمل و نقل تجاری ماهیان در مقیاس بزرگ هنوز اثبات نشده است.

رها سازی

قبل از انتقال ماهیان به قفس باید توجه شود که دمای آب وسیله حمل ماهیان تقریباَ برابر دمای آب محیط جدید باشد. این مشکل برای ماهیان که توسط قایق های مخزن دار یا قفس های قابل یدک کشیدن تحویل داده می شوند. پیش نمی آید.

کیسه های ماهی را باید مدتی قبل از رهاسازی، در قفس ها قرار داد تا دمای آنها تعدیل شود. در اقلیم های گرم انتقال به قفس ها باید در اواخر شب تا صبح زود ، که دما پایین است ، انجام شود. دستکاری ماهیان در این مر حله باید به حداقل برسد . بویژه وقتی که ماهیان از آب شیرین به آب دریا منتقل می شودند. ماهیانی که توسط قایق های مخزن دار یا در کیسه های پلاستیکی حمل شده اند. را می توان بطور مستقیم به محل مهار شدن قفس ها برد. اگر از تانک های بزرگ حمل و نقل استفاده می شود. باید قفس ها را به محلی مناسب که نزدیک ترین محل به خشکی باشد. انتقال داد و ماهیان را بوسیله لوله به داخل قفس ها رها کرد. بجای این کار می توان ماهیان را به جعبه های حمل و نقل به محل قفس ها برد. ماهیان درون کیسه را باید به آهستگی درون قفس ها تخلیه کرد. در حالیکه در تانکهای حمل و نقل و قایق های مخزن دار ، قبل از اینکه ماهیان بوسیله دست یا پمپ ماهی به داخل قفس منتقل شوند . حجم آب وسیله نقلیه کم می شود.

اگر برای منتقل کردن ماهیان به قفس از تور استفاده می شود. باید از نوع بدون گره باشد تا صدمه کمتری به ماهیان وارد شود. مطالعات انجام شده نشان می دهد. که انتقال ماهیان توسط تور یا پمپ ، شوک زا است ماهیان را می توان توسط چشم ، تخته شمارش یا دستگاه مخصوص شمارش ، شمارش کرد.

معمولاً توصیه نمی شود که ماهیان را بلافاصله پس از انتقال به قفس ، غذادهی کنند. اما پرورش دهندگان دوست دارند از روی واکنش ماهیان نسبت به غذا دهی ، از سلامتی آنها مطلع شوند. بعضی ماهیان (نظیر تیلاپیا) پس از دستکاری کردن نسبتاً سریع به حالت عادی بر می گردند و تغذیه عادی آنها را می توان 3 تا 4 ساعت بعد از انتقال شروع کرد. در ماهیان حساس تر (نظیر ماهیان آزاد)بهتر است 12 تا 24 ساعت قبل از غذادهی مزاحم آنها نشد. از پایش حالت شیمیایی خون ماهیان پس از انتقال ، مشخص شد که چند روز طول می کشد تا ماهیان به حالت عادی بازگردند.

دو استراتژی اصلی در رها سازی ماهیان وجود دارد. ممکن است پرورش دهندگان بر مبنای تولید دلخواه در هر قفس و محاسبه تلفات احتمالی ، تعداد مشخصی از ماهیان را در هر قفس رها کنند یا اینکه تعداد زیادی از ماهیان را در یک قفس رها سازی می کنند و سپس همانطور که آنها بزرگتر می شوند. به قفس های دیگر توزیع شوند.

استراتژی اولی اغلب در مناطق گرمسیر بویژه برای تولید کنندگان کوچکی که دوره پرورش آنها را رها سازی تا برداشت بیش از چند ماه ممکن است طول نکشد ، مناسب است .

استراتژی دومی که رشد بهتر و اختلاف اندازه کمتری در ماهیان ایجاد می کند. از فضا  به نحو بسیار مطلوب استفاده نماید و استراتژی های کنترل بیماری ، نظیر جداسازی براساس سن را آسان می کند. این روش با اینکه نیروی کار و احتمال دستکاری کردن ماهیان را افزایش می دهد ولی روش منتخب در پرورش متراکم است ماهیان هنگامی جابجا می شوند که تراکم های رهاسازی روی رشد و تولید اثرات منفی بگذارد اثر تراکم رها سازی بر رشد، صدمه دیدن و تلفات شناخته شده است ولیکن دستورالعملهای اندکی درباره رابطه خصوصیات گونه های سالم با تراکم نگهداری وجود دارد و تصمیم گیری بر مبنای تجربه میباشد.

غذاها و غذادهی

روش های پرورش گسترده ماهیان در قفس منحصرا متکی به غذای طبیعی است ولیکن ممکن است از نورافکن برای جلب ارگانیزم های غذایی استفاده شود .در پرورش نیمه متراکم و متراکم غذادهی اهمیت پیدا می کند و چون هزینه های غذا بزرگترین بخش هزینه های اجرایی را تشکیل می دهد (در مزارع متراکم ماهی 25 تا 50 درصد هزینه های محاسبه شده ) لذا باید بدنبال کیفیت غذا و روش استفاده آن بود که این دو عامل مهم تعیین کننده سود دهی هستند .علاوه بر این که غذا باید سرشار از نیازهای غذایی ماهی باشد ، باید خصوصیات اضافه دیگری (از قبیل غذاهایی که آلودگی را کاهش می دهند ) را نیز دارا باشد.

غذاهای نیمه متراکم

غذاهای ماهی به دو نوع اساسی تقسیم می شوند (1)نیمه متراکم و (2)متراکم .

غذاهای نیمه متراکم پروتئین نسبتا کمتری دارند و از مواد ارزان و موجود در محل ساخته می شوند .در حالت پرورش نیمه متراکم ، ماهیان پرورشی هنوز متکی به غذای طبیعی هستند ،که پروتئین نسبتا بالایی دارند ، و با غذاهای مکمل که کربوهیدرات یا چربی بالایی دارند تکمیل می شوند و این نوع غذاها به ماهی اجازه می دهد که بجای اینکه از پروتئین  به عنوان منبع انرژی استفاده کند ،آن را برای رشد استفاده کند .این نوع آبزی پروری مناسب گونه های علفخوار ،زی شناور خوار لجن خوار و همه چیز خوار است که ماهیان در شرایطی رشد کنند که منبع فراوانی از غذای طبیعی (یعنی توده آبهای بارور) وجود دارد

پرورش نیمه متراکم در قفس بطور عمده محدود به گونه های آب شیرین است و بیشتر در کشورهای گرمسیر و نیمه گرمسیر متداول است.

خوراک های مورد استفاده در پرورش نیمه متراکم انواع زیادی دارند.این خوراک ها بطور منفرد یا ترکیبی از چند نوع غذا استفاده می شوند اما چون قیمت و سهولت دسترسی آنها بطور فصلی تغییر می کند ، گهگاهی از آنها استفاده می شود .گاهی اوقات از غذاهای مرطوب برای غذا دهی استفاده می شود ، این غذاها ترکیبی از اجزاء خشک ، آب و یک ماده نگهدارنده مناسب (مثل پودر موز سبزپخته شده ، سیب زمینی و غیره ) هستند که به شکل یک گلوله در آورده شوند و آن را بصورت تازه یا کمی خشک شده مصرف می کنند .باید در مصرف موادی که حاوی مواد غیر غذایی هستند و روی ماهی اثر منفی می گذارند ، دقت لازم را بعمل آورد .

غذاها ی متراکم

غذاهای متراکم را عمدتا در پرورش گونه های گوشتخوار استفاده می کنند ، اما گونه های همه چیز خوار یا علفخوار نظیر تیلاپیا نیز ممکن است در جاهایی که ذخایر درون آب کم است یا جاهایی که فصل رشد کوتاه است بطور متراکم پرورش داده شوند .

غذاهای متراکم بر خلاف غذاهای نیمه متراکم  باید تمامی نیازهای غذایی ماهی را تامین کند و حاوی مقدار و نوع مناسب از پروتئین ها ، چربی ها ، کربوهیدرات ها ، مواد معندی و ویتامین ها باشند .

از زمان شروع آبزی پروری متراکم در نیمه دوم قرن نوزدهم تا 40 سال پیش تنها امکان مصرف مواد زائد کشتارگاهی ، ماهیان یا نرم تنان ، برای پرورش ماهی قزل آلا یا دیگر گونه های گوشتخوار وجود داشت .اولین خوارک های مرطوب فرموله شده برای ماهیان آزاد در اواسط دهه 1950 تهیه شد. همگام با آشکار تر شدن نیازهای غذایی ماهیان برای ما ، خوراکهای متراکم بهتری تهیه می شوند و تکنولوژی ساخت غذای ماهی پیشرفت می کند.  طراحی شده اند .

غذاده خودکار ویژه پلت خشک ، معمولا تشکیل شده از یک مخزن قیفی شکل پلاستیکی غذا که در بالای یک دریچه تخلیه قرار گرفته و هنگامی که فعال شود یک مقدار غذا را رها یا پرتاب می کند و معمولا با باطری یا هوای فشرده کار می کند .سیستمهایی که با برق کار می کنند یا یک منبع انرژی مرکزی دارند که از طریق یک واحد کنترل کننده به تعدادی غذاده وصل شده است یا اینکه غذاده هایی دارند که خودشان منبع انرژی و  ابزار کنترل کننده را دارا هستند.

نتایج ، مشکلات و ابتکارات جدید

تا چند سال پیش درباره رفتار تغذیه ای ماهیان قفس مطالعات چندانی انجام نشده بود .امروزه کانون توجه این تحقیات معطوف به ماهی آزاد است و عنوان شده که با شناخت بهتر رفتار تغذیه ای ماهیان می توان دست آورده های مهمی در خصوص ضریب تبدیل غذا ، خسارات مواد زائد به محیط و اقتصاد تولید بدست آورد .

درباره تفسیر این نتایج ، بحث هایی وجود دارد ، ولیکن مسلم است که تغییرات فصلی مهمی در میزان اشتهای ماهیان (که به تغییرات طول روز بیشتر از تغییرات دما مرتبط است)بوجود می آید .الگوهای رفتار تغذیه ای روزانه (که با فصل تغییر می کنند) نیز ظاهر می شوند . امروزه سیستم هایی وجود دارند که در انها ، توزیع غذا با انبار تلفیق شده و به یک رایانه (که می تواند بر اساس داده های دمای ثبت شده از هر قفس ، میزان غذادهی را تنظیم کند )وصل شده اند همچنین امروزه سیستم هایی وجود دارند که در آنها ، توزیع غذا با انبار تلفیق شده و به یک رایانه(که می تواند بر اساس داده های مثبت شده از هر قفس ، میزان غذا دهی را تنظیم کند )وصل شده اند .همچنین بعضی سیستمها با امواج و جریان ها تحریک می شوند و در طی شرایط بد ، غذادهی را متوقف می کنند.

رقم بندی

در طول زمان اختلافات کلی وزن و اندازه در بین جمعیت ماهیان قفس افزایش می یابد و اگر این موضوع نا دیده گرفته می شود ممکن است به رشد ،ضریب تبدیل غذا و کیفیت آب صدمه بزند .جدا کردن ماهیان در دسته هائی با اندازه های مختلف ، برنامه ریزی تولید را راحت تر می کند و رقم بندی کردن بعد از برداشت را کاهش می دهد.

تقسیم ماهیان ، معمولا بر اساس تفاوت اندازه ماهیان پرورشی انجام می شود .ساده ترین روش بررسی اندازه ماهیان با چشم است ، اما در اکثر مزارع پرورش متراکم ، بیشتر کارهای رقم بندی روزمره مکانیزه شده است.برای رقم بندی ماهیان کوچک ، از رقم بند های خودکار استفاده می شود .این رقم بندها معمولا از یک مخزن قیفی شکل (که ماهیان را از آن جا وارد رقم بند می کنند) تشکیل شده اند که بر بالای یک سطح شیب دار از میله های مجاور هم ، از بالا به پایین زیاد می شود .ماهیان از داخل مخزن قیفی شکل بر روی این میله ها می افتند و روی آنها می لغزند و در جایی که فاصله بین میله ها به حد کافی گشاد باشد از بین آنها عبور کرده و به داخل تانک ها می افتند .

اکثر رقم بندها را می توان طوری تنظیم کرد که ماهیان 50 تا 500 گرمی را در چهار یا پنج گروه با اندازه های مختلف جدا کنند.برای تسریع کار رقم بندی شده را به قفس های جدید منتقل می کند .اما رقم بندی و جابجایی ماهیان قفس شوک آور و وقت گیر است.سیستمهای رقم بندی در درون قفسی ، شوک کمتری به ماهیان پرورشی وارد می کند و استفاده از آن در نروژ و اسکاتلند آغاز شده است .

کنترل بیماری

کنترل سلامتی ماهیان پرورشی مهم است . قبل از اینکه یک پرورش دهنده بتواند امید به تشخیص و کنترل شیوع بیماری داشته باشد ، باید بتواند این مسئله را درک کند که چه موقع ماهیان سالم هستند و رشد خوبی دارند .این درک را فقط می توان با تجربه کردن آموخت .اغلب اولین علامت اخطار دهنده را می توان از روی تغییرات در رفتار ماهیان حدس زد .

پرورش دهندگان باید ، بدون اینکه آزار زیادی به ماهیان خود برسانند ، به معاینه آنها عادت کنند و یک تصویر از نحوه رفتار ماهیان پرورشی تحت اوضاع معمولی زیست محیطی محل (یعنی در سپیده دم یا نیمه روز یا غروب ، سکون یا جزر ) داشته باشند، و در این میان نحوه خوردن غذا بیانگرشاخص خوبی از سلامتی است.

اگر مسئله مشکوکی دیده شد باید برای آزمایشات بیشتر از ماهیان نمونه گیری کرد ، تغییرات در ظاهر (ستون فقرات  تغییر شکل یافته) پوست (رنگ ، وجود زخم ها ، جوش ها ، لکه ها ، ورم ها ، موکوس اضافی ) چشم ( برآمدگی چشم ها ، تیرگی عدسی ها ) باله و دم (خوردگی) همگی علامت های بیماری هستند.

جمع آوری و انتقال ماهیان مرده

به غیر از شیوع بیماری ، معمولا تلفات بدون علتی هم در مزارع ماهی رخ می دهد .جمع آوری ماهیان مرده ، هم یک اقدام محتاطانه در برابر سرایت بیماری است و هم به کاهش بار فسفر و نیتروژن مواد زائد وارده کمک می کند .هم باید ماهیان شناور در سطح را با تور جمع کرد و هم هر روز تور را بالا کشید و ماهیان مرده جمع شده در کف قفس را خارج کرد.

بعلت اینکه بالا کشیدن تورها هم وقت گیر و هم برای ماهیان پرورشی شوک آور است(حتی ایجاد جراحت)لذا گاهی اوقات از غواصی استفاده می شود .چندین نوع دستگاه جمع کننده ماهیان مرده نیز ساخته شده است. ولی بهترین شیوه این است که هنگام سفارش ساخت دقت کرده و به سازنده قفس سفارش داده شود تا یک کیسه مخروطی شکل در پایین قفس طراحی نماید ته آن هم بوسلیه یک طناب باز شود

ثبت تعداد ماهیان مرده اهمیت دارد ، چون تغییر در تعداد تلفات می تواند شروع شیوع بیماری را اطلاع دهد و اطلاعات ارزشمندی درباره وضعیت ماهیان پرورشی یا استراتژی های مدیریتی مختلف(تراکم نگهداری ، میزان غذا دهی و غیره)به پرورش دهنده بدهد .همچنین موارد ثبت شده برای دریافت حق بیمه مهم است.

ماهیان مرده را باید از محل خارج کرد و به دقت در کنار ساحل دفن کرد و چنانچه مشکوک به بیماری مسری بودند ، لازم است در یک گودال ریخته و روی آنها با آهک پوشانده شود.

برداشت

برداشت ماهیان ، بسته به چرخه تولید ، یا به صورت مداوم یا مرحله ای انجام می شود .در بعضی صنایع ، تصمیم گیری خیلی پیشرفته شده است و از مدل های رایانه ای برنامه ریزی تولید استفاده می کنند .

بسیاری از سازمان های تولیدی (بویژه در پرورش ماهی آزاد)برنامه هایی ارائه کرده اند که برای تضمین کیفیت ،جزئیات چگونگی برداشت ماهیان و نیز خصوصیات محصول را در نظر گرفته اند .قبل از برداشت ، باید ماهی ها گرسنه باشند و این بخشی به خاطر سفت شدن گوشت و بخشی به خاطر فرصت دادن به معده برای تخلیه شدن است(چون با وجود غذا در معده ، آنزیم ها و باکتری ها عمل تجزیه شدن را تسریع می کنند و احتمال آلودگی لاشه در هنگام عمل آوری افزایش می یابد)مدت گرسنه ماندن به گونه و دما بستگی دارد .برای مثال ماهی آزاد اطلس با دمای آب کمتر از 10 درجه سانتی گراد در طی ده روز و در دمای بیش از 10 درجه سانتیگراد در طی هفت روز گرسنه می شود .

ماهیان را می توان در همان محلی که قفس ها مستقر هستند برداشت کرد یا اینکه قفس ها را به کنار یک اسکله یدک کشید و در آنجا با کمک ابزارهای ماشینی بالا کشنده و کامیون و غیره با راحتی بیشتر این کار را انجام داد.در هند و چین قفس ها را به محل فروش می برند .تعداد کمی از قفس ها با در نظر گرفتن برداشت ، طراحی شده اند ، ولیکن روش کار ساده است.

در اکثر طرحهای قفس، تور را بالا می کشند تا حدی که ماهیان در یک حجم کوچکی از آب جمع شوند و بعدها با ساچوک ماهیان را از تور خارج می کنند .بعضی اوقات از جرثقیل های برقی ( که می توان انها را روی یک سکوی شناور یا قایق قرار داد و به کنار قفس برد و از روی آن کار کرد) برای بالا کشیدن طناب های کناری کیسه قفس استفاده می شود .اگر قفس ها راهرو نداشته باشند ، از روی قایق ماهیان را با دست از قفس خارج می کنند .برای برداشت ماهیان از قفس های چرخشی یک تور در یک سمت قفس میکشند و سپس با چرخاندن قفس حول محور خود آنها را برداشت می کنند.در قفس های سخت اکثرا ماهیان را در یک طرف میکنند و سپس با ساچوک انها را خارج می کنند.

در تعدادی از کشورها ی جنوب شرق آسیا ، گونه های هامور،سرخو، سیم دریایی و حتی تیلاپیا را برای فروش ماهی زنده در بازار پرورش می دهند ، چون به این صورت قیمت آنها بسیار بالاتر است.در این حالت ، در زمان برداشت ، ماهیان را مستقیما از قفس ها به قایق های مجهز به مخازن نگهداری منتقل می کنند .در هنگ کنگ پرورش دهنده ماهیان را مستقیما به نقاط از قبل برنامه ریزی شده می برد و می فروشد یا بجای این کار ممکن است خود رستوران داران ، ماهیان را از مزرعه جمع آوری کنند و بطور زنده به رستوران انتقال دهند .

اما در بسیاری از مزارع ، ماهیان را قبل از ارسال می کشند .برای بعضی افراد روی هم ریختن ماهیان ، برای اینکه آنها خفه شوند ، یک عمل منفور است، همچنین این کار باعث افزایش اسید لاکتیک عضلات و تسریع فساد ماهیان می شود .توصیه شده که ماهیان را با دی اکسید کربن بیهوش کنند ، ولیکن این کار تنها برای مزارعی که با ماهیان کوچک (نظیر تیلاپیا)سروکار دارند، عملی است.

 ماهیان را پس از برداشت حتی امکان هر چه سریعتر باید به بازار ارسال کرد تا تازگی محصول برای مصرف کننده حفظ شود .ماهیان بزرگ اغلب در بین لایه های یخ و در جعبه های عایق بسته بندی و ارسال می کنند .بعضی اوقات شکم ماهیان را قبل از خروج از مزرعه خالی و پاک می کنند ، ولیکن در مزارع دیگر ماهیان را قبل از ارسال به بازار دودی یا حتی خشک و منجمد می نمایند .  اماهمیشه ماهیان تازه قیمت بالاتری دارند، اگر عرضه ماهیان در یک زمان نا مناسب باشد یا اگر بازار راکد باشد ، نا چار به انجماد ماهیان خواهیم شد.

 

 

 

تعمیر و نگهداری قفس ها و لوازم

صرفنظر از صدماتی که طوفان ها ، جانوران شکارچی ، اشیاء شناور روی آب ، کشتیرانی ، دزدان و خرابکاران بوجود میآورند ، هر یک از اجزاء قفس عمر مفید وو محدودی دارند و سرانجام فرسوده می شوند .بنابراین قفس ها ، تورها ، مهارها را باید بطور دوره ای از لحاظ وجود علائم صدمه دیدگی و فرسودگی و پارگی ، بررسی و در صورت نیاز تعمیر یا تعویض کرد.چون در غیر این صورت ممکن است قفس ها ، ماهیان پرورشی و زندگی انسان در معرض خطر قرار گیرد.

در هنگام تمیز کردن تورهای قفس می توان آنها را از لحاظ صدمه دیدگی بررسی کرد.ولی چون تمیز کردن بطور نا منظم انجام می شود باید بازرسی کیسه های تور را در وقت خود انجام داد .در صورتی که آب تمیز باشد امکان بازرسی تور از روی قایق یا از روی راهرو قفس امکان پذیر است ، اما در هنگام کدر بودن آب ، باید هر هفته یا بیشتر تورها را با غواصی در زیر آب بررسی کرد .البته قفس های چرخشی را می توان به راحتی بدون توسل به غواصی بررسی نمود ، و برای بازرسی تورهای محافظ در برابر جانوران شکارچی می توان به سادگی انها را بالا کشید.

پارگی های کوچک را می توان با بالا کشیدن قسمت صدمه دیده تور و قلاب کردن آنها به ساختار روی آب قفس ، در جای خود تعمیر کرد ، اما اگر کیسه تور صدمه شدید دیده باشد باید آن را تعویض و سپس در ساحل مرمت نمود . در اکثر محل ها ، بویژه در محیط دریا ، کیسه ها دچار مواد چسبنده به تور می شوند و باید تعویض و تمیز شوند ، مگر اینکه از یک طرح چرخشی استفاده شده باشد .اغلب نیز با رشد ماهیان ، تورها را با تورهای چشمه بزرگتر تعویض می کنند .روی اندازه چشمه باید دقت کرد چون اگر بسیار کوچک باشد تبادل آب محدود می شود و اگر بسیار بزرگ باشد بعضی گونه ها ی ماهی (نظیر سیم دریایی)میله های تور را می جوند .دفعات تعویض تور نسبت به موقعیت محل ، مواد مورد استفاده ، فصل و مدیریت و طرح قفس از یکبار در سال ، فرق می کند .

اما روش های شیمیایی امروزه زیاد بکار گرفته نمی شوند که دلایل آن عمدتا مربوط به مسائل اقتصادی و نگرانی از اثرات مواد شیمیایی روی ماهیان پرورشی است.

همچنین از ماشین ها ی شستشوی تور نیز استفاده می شود .قیمت آنها گران است ولی در عرض کمتر از یک ساعت  می تواند تور را تمیز نمایند و بطور قابل توجهی در نیروی انسانی صرفه جویی می شود .

---

نکات مهم قبل از ارسال درخواست :

- قبل از طرح سوال یا مشکل خود، کامنت سایر کاربران و پاسخ آنها را مطالعه کنید.

- لطفا فارسی تایپ نمائید. امکان بررسی کامنت های پینگلیش وجود ندارد.

- پاسخ سوالات از طریق ایمیل نیز ارسال میشود. لطفا مشخصات خود را دقیق وارد کنید(ایمیل و شماره تماس شما محرمانه بوده و در سایت نشان داده نمیشود)

نام	*
ایمیل	:
موبایل	:
سوال	*
کد امنیتی	*